Po mizerii doświadczonej poprzedniego dnia w Palermo mieliśmy nadzieję na solidną rekompensatę w postaci gradu bramek strzelonych na San Siro. Porównanie do pojedynku Dawida z Goliatem nasuwało się samo: wielki Inter Mediolan przed własną publicznością kontra najsłabsza drużyna Serie A. Żadna bramka nie padła, a jedyna różnica z meczem w Palermo to tempo gry – pierwszoligowcy poruszali się po boisku znacznie szybciej. Gabriel Milito, który wyszedł w podstawowym składzie, a po kontuzji Cambiasso przejąłod niego opaskę kapitana przypomniał, że jest rasowym napastnikiem, ale pieczęci nie przystawił, choć bramkowych sytuacji miał kilka. Dość senną atmosferę pod koniec pierwszej połowy przerwał wybuch radości po informacji na telebimie, że AC Milan przegrywa na wyjeździe z Cagliari (ostatecznie wygrał 2:1). Wśród gości uwagę przykuwał Leto, którego pamiętam z wystepów w Panathinaikosie. Fizjonomią i sposobem poruszania się po boisku przypomina Cavaniego, ale zupełnie niepotrzebnie wdaje się w bezproduktywne dryblingi, by po stracie piłki bezradnie patrzeć na sędziego z nadzieją, że ten odgwiżdże faul. Po przerwie grę Interu miał uporządkować Kovacić, ale brakło mu zdecydowania w kluczowych momentach wymiany podań.
Inter w tym sezonie wielkiej roli raczej nie odegra, najbardziej prawdopodobne wydaje się zdobycie prawa do gry w Lidze Europy. Do tego nowy współwłaściciel zapowiedział między wierszami przykręcenie transferowego kurka, a na ewentualne nowe wzmocnienia kibice drużyny mogą liczyć tylko w przypadku uzyskania środków ze sprzedaży któregoś z obecnych zawodników – dewiza jakże inna od tej, dzięki której przez lata Inter święcił triumfy zarówno w Italii jak i na podwórku międzynarodowym.
Bilans weekendu: obydwu klubom sycylijskim udało się nie wygrać i nie przegrać, przy czym zdecydowanie jaśniejsza przyszłość rysuje się przed Palermo - wiele wskazuje na to, że w przyszłym sezonie zamieni się miejscami w ligach ze swoimi sąsiadami z wyspy.